Σ. Γκανάς, Α. Στράτος, Χ. Τσάμης
ΣΤΟΜΑ 2003;31:159–166
Ένα από τα συχνά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλινικός οδοντίατρος κατά την τοποθέτηση εμφυτευμάτων σε μερικώς ή ολικώς νωδό ασθενή είναι το ανεπαρκές ύψος της φατνιακής ακρολοφίας. Προσπάθεια λύσης αυτού του προβλήματος γίνεται με την εφαρμογή διαφόρων τεχνικών της κατευθυνόμενης οστικής αναγέννησης με τη βοήθεια μοσχευματικών υλικών και μεμβρανών. Καλύτερα αποτελέσματα φαίνεται να έχει η χρήση αυτομοσχεύματος, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση μη απορροφήσιμης μεμβράνης (τεχνική ΤΙΜΕ). Συχνά στην κλινική πράξη χρησιμοποιούνται και αλλοπλαστικά υλικά με σχετικά καλά αποτελέσματα. Η διατατική οστεογένεση, αν και προσφέρει ικανοποιητική παραγωγή οστού, είναι δύσκολη στην εφαρμογή της. Γενικά πάντως, το αποτέλεσμα της καθ’ ύψος οστικής αναγέννησης είναι αρκετά φτωχό και γι’ αυτό δεν πρέπει να ελπίζουμε σε πολύ μεγάλο κέρδος σε ύψος της φατνιακής ακρολοφίας και διατήρησής του για μεγάλο χρονικό διάστημα.