Ε. ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΑΚΗ, Α. ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Δ. ΓΑΡΕΦΗΣ
ΣΤΟΜΑ 2008;36(2):99-110
Ο όρος «οδοντική φθορά» (tooth wear) χρησιμοποιείται για να περιγράψει την απώλεια των σκληρών οδοντικών ιστών από μη τερηδονικά, αναπτυξιακά ή τραυματικά αίτια. Σε αυτά περιλαμβάνονται μία πληθώρα μηχανικών και χημικών παραγόντων τόσο ενδογενούς όσο και εξωγενούς προέλευσης. Η δράση των παραγόντων αυτών είναι συνήθως συνεργική, καθιστώντας, έτσι, δύσκολο το διαχωρισμό τους. Επιπλέον, μπορεί να συνυπάρχουν και επιβαρυντικοί παράγοντες που είναι δυνατόν να επηρεάσουν τη βαρύτητα της οδοντικής φθοράς. Η ταξινόμηση της οδοντικής φθοράς μπορεί να γίνει με βάση την εντόπιση, τη βαρύτητα ή με βάση τον υπεύθυνο αιτιολογικό παράγοντα. Οι μηχανισμοί με τους οποίους δημιουργούνται οι διάφοροι τύποι οδοντικής φθοράς (αποτριβές, διαβρώσεις) είναι χαρακτηριστικοί των αιτιολογικών τους παραγόντων και αναφέρονται στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία με τους όρους attrition, abrasion, erosion και abfraction. Η κατανόηση της αιτιοπαθογένειας της οδοντικής φθοράς είναι αναγκαία για την πληρέστερη και αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή της σε κλινικό επίπεδο.
Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης είναι η περιγραφή των νεότερων δεδομένων σχετικά με τους αιτιοπαθογενετικούς παράγοντες πρόκλησης των διαφόρων τύπων οδοντική φθοράς, η συσχέτισή τους με την ταξινόμηση και η καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών πρόκλησης του φαινομένου.
ΛEΞEIΣ KΛEIΔIA: αποτριβή, οδοντική φθορά, διάβρωση