Δ. ΤΟΡΤΟΠΙΔΗΣ, Κ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ, Π. ΚΙΡΚΟΡΙΑΝ
ΣΤΟΜΑ 2008;36(2):149-
Η συγγενής έλλειψη των άνω πλάγιων τομέων απασχολεί σχετικά συχνά ασθενείς και κλινικούς, λόγω των λειτουργικών και, κυρίως, των αισθητικών προβλημάτων που δημιουργεί. Στη σύγχρονη επανορθωτική οδοντιατρική υπάρχουν διάφορες δυνατότητες αντικατάστασης των μεμονωμένων ελλειπόντων αυτών δοντιών. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την επιλογή του τύπου της προσθετικής εργασίας και τη σχεδίασή της είναι, κυρίως, ο χρόνος έναρξης της θεραπείας σε σχέση με την ηλικία του ασθενή και ο περιορισμός κατά το δυνατόν της άσκοπης αποκοπής οδοντικής ουσίας των παρακείμενων δοντιών.
Σκοπός της εργασίας αυτής ήταν η παρουσίαση δυο περιπτώσεων προσθετικών αποκαταστάσεων συγγενούς έλλειψης των άνω πλάγιων τομέων, ελάχιστα επεμβατικών στα παρακείμενα δόντια: μια περίπτωση με αδροποιημένη γέφυρα συνδεόμενη με ρητινώδη κονία και μια περίπτωση με επιεμφυτευματικές μονήρεις στεφάνες. Στο άρθρο γίνεται αναφορά στα κλινικά στάδια θεραπείας και συζητούνται τα βιβλιογραφικά δεδομένα σχετικά με τα ποσοστά κλινικής επιβίωσης, τις ενδείξεις, τα πλεονεκτήματα και τις αντενδείξεις καθενός από αυτούς τους δυο εναλλακτικούς τύπους αποκαταστάσεων.
Συμπερασματικά, οι προσκολλώμενες με ρητινώδη κονία αδροποιημένες γέφυρες σε δόντια στήριξης με επαρκές χειλεοϋπερώιο πάχος και καλή διάταξη, ικανοποιούν τις αισθητικές απαιτήσεις του ασθενή. Η επιεμφυτευματική μονήρης στεφάνη αν και δεν αποτελεί αποκατάσταση ρουτίνας, θεωρείται λύση εκλογής, όταν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις υλοποίησης της.
ΛEΞEIΣ KΛEIΔIA: συγγενής έλλειψη πλάγιου τομέα, προσθετική αποκατάσταση, αδροποιημένη γέφυρα, επιεμφυτευματική στεφάνη