Κ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤ. ΦΡΑΓΚΟΥ, Κ. ΤΟΛΙΔΗΣ
Εργαστήριο Οδοντικής Χειρουργικής, Οδοντιατρική Σχολή Α.Π.Θ.
ΣΤΟΜΑ 2009;37(1):73-78
Η οδοντιατρική πράξη μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα δύσκολη, όταν αφορά μη συνεργάσιμους μικρούς ασθενείς ενέχοντας ακόμα και τον κίνδυνο τραυματισμού αυτών. Ετσι, έχουν αναπτυχθεί διάφορες τεχνικές για να διευκολύνουν τον οδοντίατρο να διαμορφώσει την επιθυμητή συμπεριφορά του παιδιού. Οι τεχνικές αυτές περιλαμβάνουν τη λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, τη χρήση σωστού τόνου, έντασης και ρυθμού φωνής, την τεχνική λέω-δείχνω-κάνω, την επιβράβευση της θετικής συμπεριφοράς, την αρνητική ενίσχυση, τον αντιπερισπασμό της προσοχής ,την τεχνική της χαλάρωσης, την τεχνική παροχής προτύπου, την τεχνική της συστηματικής απευαισθητοποίησης και τη μέθοδο του σωματικού περιορισμού. Κάποιες από αυτές συντελούν στη βελτίωση της επικοινωνίας με τον ασθενή, ενώ άλλες στοχεύουν στο να καταστείλουν προβληματικές συμπεριφορές του παιδιού ή να μειώσουν την ανησυχία του. Επισημαίνεται ότι συχνά χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό περισσότερες από μία τεχνικές.
Τέλος, είναι σημαντικό ο οδοντίατρος να γνωρίζει τις ενέργειες που πρέπει να αποφεύγει, ώστε να μην ενισχύει την αρνητική συμπεριφορά και φόβο του μικρού ασθενή απέναντι στην οδοντιατρική πράξη. Είναι, άλλωστε, αποδεδειγμένο ότι δυσάρεστες εμπειρίες στο οδοντιατρείο ιδιαίτερα κατά την περίοδο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας οδηγούν σε μελλοντικό φόβο και αποφυγή του οδοντιάτρου.
Με τη γνώση όλων των παραπάνω είναι εφικτή η δημιουργία μιας σωστής σχέσης με το μικρό ασθενή βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την κατανόηση.
ΛEΞEIΣ KΛEIΔIA: τεχνικές διαμόρφωσης συμπεριφοράς, τεχνική λέω-δείχνω-κάνω, επιβράβευση, παιδική συμπεριφορά, οδοντιατρική πράξη