Ι. ΠΑΠΑΔΙΟΧΟΣ, Σ. ΠΑΠΑΔΙΟΧΟΥ. Ι. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΣΤΟΜΑ 2008;36(2):187-194
Η ιστορία του οδοντιατρικού αποτυπώματος ξεκινά από τη χρονική στιγμή που άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι βασική προϋπόθεση για την επιτυχή αντικατάσταση των ελλειπόντων δοντιών αποτελούσε η λεπτομερής αντιγραφή της μορφολογίας και της λειτουργίας των στοματικών ιστών. Πριν τα μέσα του 18ου αιώνα, δεν έχει ανευρεθεί καμία καταγεγραμμένη αναφορά η οποία να πληροφορεί την ύπαρξη κάποιου υλικού που να έχει χρησιμοποιηθεί στην αποτύπωση των δοντιών και των (υπολειμματικών ή μη) φατνιακών αποφύσεων. Το γεγονός αυτό μπορεί να οφείλεται αφενός στο ότι έως τότε δεν είχαν επινοηθεί οι ολικές οδοντοστοιχίες που θα λειτουργούσαν αποκλειστικά μέσω της συγκράτησης του στοματικού βλεννογόνου και θα αντικαθιστούσαν τη φυσική οδοντοφυΐα, και αφετέρου στο ότι δεν είχε γίνει αντιληπτή η έννοια του εκμαγείου πάνω στο οποίο θα κατασκευαζόταν η μελλοντική προσθετική αποκατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν το 17ο αιώνα πραγματοποιούνταν προσθετικές αποκαταστάσεις των ελλειπόντων δοντιών μόνο εάν απέμεναν κάποια οπίσθια φυσικά δόντια που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως στηρίγματα. Στους πρώιμους πολιτισμούς τα τεχνητά δόντια κατασκευάζονταν από ξύλο ή ελεφαντόδοντο και μερικές φορές στερεώνονταν σε παχύ στρώμα χρυσού. Μάλιστα οι αρχαίοι Αιγύπτιοι στις «αισθητικές αποκαταστάσεις» έδεναν τα πρόσθια τεχνητά δόντια με συρματώσεις στα παρακείμενα φυσικά. Μέχρι το 18o αιώνα, για την κατασκευή των προσθετικών αποκαταστάσεων χρησιμοποιούνταν ελεφαντόδοντο, δόντια και οστά βοδιού, χαυλιόδοντες ιπποπόταμου ή θαλάσσιου ελέφαντα, καθώς και ανθρώπινα δόντια από πτώματα. Η ομαλή τοποθέτηση της όποιας προσθετικής αποκατάστασης βασιζόταν σε μια ευρέως χρησιμοποιούμενη διορθωτική τεχνική, κατά την οποία ο βλεννογόνος των υπολειμματικών φατνιακών αποφύσεων χρωματιζόταν με κάποιο είδος βαφής και εν συνεχεία ακολουθούσε πίεση με το τεμαχίου οστού ή ελεφαντόδοντου (που προοριζόταν για την προσθετική αποκατάσταση) πάνω στις χρωματισμένες επιφάνειες. Οι περιοχές επαφής τεμαχίου που χρωματίζονταν, απομακρύνονταν με απόξεση μέχρι να επιτευχθεί η καλύτερη εφαρμογή της προβλεπόμενης προσθετικής αποκατάστασης.
ΛEΞEIΣ KΛEIΔIA: